من زن ایـــــــرانــی ٬ اهل خود ویـــــــرانــی
آینـــه ی دق کرده بس که هـــق هــق کرده
مـن پر از تنهـــــایی وحشت از زیبــــــــــایی
در نمـــــــد پیچیده بی هـــــــــــــوا پوسیده
بــــــــــره ی قربــــــــانی ابرک بـــــــــــارانی
بر تن یـــــاس سپید سفـــره جـــــای قلاب کمر میسوزد
لـب فریاد مـرا می دوزد سیر سیرم سیر از مشت و لگـد
برده داران حقیر مرگ گون بر سر بازار عاشق می کشند
خـواب مخمل را بر هم می زنند این کنیزکان خواهر منند
آی مَردم مُردم . . .