من زن ایـــــــرانــی ٬ اهل خود ویـــــــرانــی

آینـــه ی دق کرده بس که هـــق هــق کرده

مـن پر از تنهـــــایی وحشت از زیبــــــــــایی

در نمـــــــد پیچیده بی هـــــــــــــوا پوسیده

بــــــــــره ی قربــــــــانی ابرک بـــــــــــارانی

بر تن یـــــاس سپید سفـــره جـــــای قلاب کمر میسوزد

لـب فریاد مـرا می دوزد سیر سیرم سیر از مشت و لگـد

برده داران حقیر مرگ گون بر سر بازار عاشق می کشند

خـواب مخمل را بر هم می زنند این کنیزکان خواهر منند

آی مَردم مُردم . . .