از ازل پرتو عشقت ز تجلی دم زد

 
دوشنبه، 30 مهر، 1386

در یکی روز عجیب ، مثل هر روز دگر

خسته و کوفته از کار شدم منزل خویش

منزلم بی غوغا ، همه نزدیکان

چند روزی ست مسافر هستند

توی یک شهر غریب .

فرصتی عالی بود ،

بهر یک شکوه تاریخیِ پُر درد از او ..

پس به فریاد بلند ، حرف خود گفتم من :

با شما هستم من !

خالقِ هستیِ این عالم و آن بالاها ... !

من چرا آمده ام روی زمین ؟

شده ام بازیچه ،

که شما حوصله تان سر نرود ؟

بتوانید خدایی بکنید ؟!

و شما ساخته اید این عالم ، با همه وسعت و ابعاد خودش

تا به ما بنمایید ، قدرت و هیبت و نیروی عظیم خودتان ؟!

هیبتا ! ما همگی ترسیدیم !

به خداوندی تان .. تنمان می لرزد .. !

چون شنیدیم ز هر گوشه کنار ، که شما دوزخ سختی دارید .

آتشی سوزنده ، و عذابی ابدی !

و شنیدیم اگر ما شب و روز ،

ز گناهان و ز سرپیچی خود توبه کنیم ،

چشممان خون بارد ،

و بسائیم به خاک درتان پیشانی ،

و به ما رحم کنید ،

و شفاعت باشد ،

و صد البته کمی هم اقبال ،

حور و پردیس و پری هم دارید ..

تازه غلمان هم هست ،

چون تنوع طلبی آزاد است !

*

من خودم می دانم ، که شما از سر عدل

بخت و اقبال مرا قرعه زدید

همه چیز از بخت است ؛

شده ام من آدم ، اشرف مخلوقات

(راستی حیوانات ، هر چه کردند ندارد کیفر ؟)

داشتم خدمتتان می گفتم :

قسمتم این بوده ، جنس من مرد شده !

آمدم این دنیا ، مرز سال دو هزار

قرعه ام این کشور ، و همین شهر و دیار ،

پدرم این بوده ، که به من گفت : پسر !

مذهبت این باشد ! راه و رسم و روش ات این باشد !

سرنوشتم این بود ؛

جنگ و تحریم و از این دست نِعَم ... !

راستی باز سوالی دارم ، بنده را عفو کنید

توی این قرعه کشی ، ناظری حاضر بود ؟

من جسارت کردم ، آب هم کز سر من بگذشته ،

پاسخی نیست ولی می گویم :

چشمِ تنها ز خودش بی خبر است

چشم را آینه ای می باید ، تا خودش دریابد ،

تا بفهمد که چه رنگی دارد

تا تواند ز خودش لذت کافی ببرد .

عجبا فهمیدم .. شده ام آینه ای بهر تماشای شما !

به شما برنخورد .. از تماشای قد و قامتتان سیر نگشتید هنوز ؟

ظلم و جور و ستم آینه را می بینید ؟

شاید این آینه معیوب و کج است

خط خطی گشته و پر گرد و غبار

یا که شاید سر و ته آینه را می نگرید !

ور نه در ساحتتان ، این همه زشتی و نازیبایی ؟

*

بی خیال ..

کمی از عشق بگوئیم با هم

عرفا می گویند : که تو چون عاشق من بوده ای از روز ازل ،

خلق نمودی بنده !

عجبا ! عشقِ ما یک طرفه ست ؟

به چه کس گویم من ؟

می شود دست ز من برداری ؟

بی خیالم بشوی !؟

زورکی نیست که عاشق شدن ما بر هم !

من اگر عشق نخواهم ، چه کنم ؟

بنده را آوردی ، که شوم عاشق تو ؟

که برایت بشوم واله و حیران و خراب ؟

مرحمت فرموده ، همه عشق و می و ساغر خود را تو ز ما بیرون کش !

عذر ما را بپذیر ! این امانت بده مخلوق دگر ...

*

می روم تا کپه ام بگذارم .

صبح باید بروم بر سر کار ،

پیِ این بدبختی ، پیِ یک لقمه نان !

به گمانم فردا ، جلوه عشق تو را می بینم ،

در نگاه غضب آلود رئیسم که چرا دیر شده .. !

خوش به حالت که غمی نیست تو را ،

نه رئیسی داری ،

نه خدایی عاشق ،

نه کسی بالا دست !

تو و یک آینه بی انصاف !

کج و کوله ست و پر از گرد و غبار .

وقت آن نیست کمی آینه را پاک کنی ؟

خواب سنگین به سراغم آمد .

کم کَمک خواب مرا پوشانید .

نیمه شب شد ، و صدایی آمد ،

از دل خلوت شب ، از درون خود من :

من خدایت هستم !!

هر چه را می خواهی ، عاشقانه به تو تقدیم کنم .

تو خودت خواسته ای تا باشی !

به همان خنده شیرین تو سوگند که تو ،

هرچه را می بینی ،

ذهن خلاق خودت خلق نمود

هرچه را خواسته ای ، آمده است .

من فقط ناظر بازیِ توام .

منتظر تا که چه را یا که ، که را خلق کنی !

تو فقط یک لحظه و فقط یک لحظه ،

ز ته دل ، ز درون

خواهشی نامحسوس ، نه به فریاد بلند

بلکه از عمق وجود ، ز برای عدم خود بنما

تو همان لحظه دگر نابودی

به همان سادگی آمدنت ..

خواهش بودن تو ، علت خلقِ همه عالم شد

تو به اعماق وجودت بنگر ،

ز چه رو آمده ای روی زمین ؟

پیِ حس کردن و این تجربه ها .

حس این لحظه تو .. علتِ بودن توست !

تو فقط لب تر کن ، مثل آن روز نخست

هر چه را می خواهی ، چه وجود و چه عدم ،

بهر تو خواهد بود ، در همان لحظه آن خواستنت .

و تو را یاد نباشد که چه با من گفتی ؟

دلبرم ! حرف قشنگت این بود :

شهر زائیده شدن این باشد ، تا توانم که فلان کار کنم ،

و در این خانه ره عشق نهان گشته و من می یابم .

پدرم آن آقا ، خُلق و خوی اش ، روش اش ، میراث اش

همه اش راه تو را می سازد .

بنده می خواهم از این راه ، از این شهر به منزل برسم

همه را با وسواس ، تو خودت آوردی .

همه را خلق نمودی ، همه را .

تو از آن روز که خودخواسته پیدا گشتی ،

من شدم عاشق تو .

دست من نیست ، تو را می خواهم

به همین شکل و شمایل که خودت ساخته ای

شرّ و بی حوصله و بازیگوش

مثل یک بچه پر جوش و خروش

ناسزا گفتن تو باز مرا می خواند ، که شوم عاشق تر ،

" هر چه معشوق به عاشق بزند حرف درشت ،

رشته عشق شود محکم تر ..  !"

دیر بازی ست به من سر نزدی !

نگرانت بودم ، تا که آمد امشب

و مرا باز به آواز قشنگت خواندی ،

و به آواز بلند ، رمز شب را گفتی :

" من چرا آمده ام روی زمین ؟ "

باز هم یادم باش ! مبر از یاد مرا ..

همه شب منتظر گرمی آغوش توام .

عشق بی حد و حساب من و تو بهر تو باد ...

*

خوابِ من خواب نبود !

پاسخی بود به بی مهری من ،

پاسخ یک عاشق ...

به خداوند قسم ، من از آن شب به کنون ،

دل خود باخته ام بهر رسیدن به عزیزم ؛ به خدا . 

 

 

وقتی وبلاگ یک دوست رو میخوندم به این شعر برخوردم .....از نجوای که با خود کرده لذت بردم

امیدوارم شما دوست عزیز هم خوشتون بیاید