فریاد خاموش
روزهای زندگی ..همچون مشق های خط خورده دوران کودکی ماستفریاد خاموش
روزهای زندگی ..همچون مشق های خط خورده دوران کودکی ماست
حریق خزان بود!
همه برگ ها آتش سرخ،
همه شاخه ها شعله زرد،
درختان، همه دود ِ پیجان
به تاراج باد!
و برگی که می سوخت،
می ریخت،
می مرد.
و جامی-سزاوار چندین هزار آفرین-
که بر سنگ می خورد!
□
من از جنگل شعله ها می گذشتم
غبار غروب
به روی درختان فرو می نشست.
و باد غریب،
عبوس، از بر شاخه ها می گذشت،
□
فضا را صدای خم آلود برگی، که فریاد می زد،
و برگی که دشنام می داد،
و برگی که پیغام گنگی به لب داشت
لبریز می کرد.
و در چشم برگی که خاموش ِخاموش می سوخت
نگاهی، که نفرین به پاییز می کرد!
□
حریق خزان بود من از جنگل شعله ها می گذشتم
همه هستی ام جنگلی شعله ور بود!
که توفان بی رحم اندوه،
به هر سو که می خواست، می تاخت
می کوفت، می زد،
به تاراج می برد!
و جانی،
که چون برگ،
می سوخت، می ریخت، می مرد!
و جامی
-سزاوار نفرین!-
که بر سنگ می خورد!
□
شب از جنگل شعله ها می گذشت
حریق خزان بود و تاراج باد
من آهسته در دود شب رو نهفتم
و در گوش ِ برگی که خاموش ِ خاموش می سوخت گفتم:
مسوز این چنین گرم در خود، مسوز!
مپیچ این چنین تلخ بر خود، مپیچ!
که گر دست بیداد ِتقدیر ِکور،
تو را می دواند به دنبال باد؛
مرا می دواند به دنبال هیج!
«فریودن مشیری»
من فکر می کنم
هرگز نبوده قلب من
این گونه
گرم و سرخ:
احساس می کنم
در بدترین دقایق این شام مرگ زای
چندین هزار چشمه خورشید
در دلم
می جوشد از یقین؛
احساس می کنم
در هر کنار و گوشه ی این شوره زار یأس
چندین هزار جنگل شاداب
ناگهان
می روید از زمین.
آه ای یقین گم شده؛ ای ماهی گریز
در برکه های آینه لغزیده تو به تو!
من آبگیر ِ صافی ام اینک! یه سِحر ِ عشق؛
از برکه های آینه راهی به من بجو!
من فکر می کنم
هرگز نبوده
دست من
این سان بزرگ و شاد:
احساس می کنم
در چشم من
به آبشرِ ِ اشکِ سرخ گون
خورشید بی غروب سرودی کشد نفس؛
احساس می کنم
در هر رگم
به هر تپش قلب من
کنون
بیدار باش قافله یی می زند جرس.
آمد شبی برهنه ام از در
چو روح آب
در سینه اش دو ماهی در دستش آفتاب
گیسوی خیس او خزه بو؛ چون خزه به هم.
من بانگ بر کشیدم از آستان یأس:
«ــــآه ای یقین یافته؛ بازت نمی نهم!»
«احمد شاملو»